Olivier van Keulen komt in 1214 naar Groningen en Friesland en hij roept de bevolking op om over drie jaar op Kruistocht te gaan. Uit zijn eigen brieven en verslagen blijkt dat hij in het begin geen gehoor vindt bij de Noorderlingen. Pas als tijdens zijn preken in Bedum, Surhuizum en Dokkum Hemelse kruisen verschijnen, stromen de pelgrims in grote getale toe.
Van enkele van deze pelgrims weten we iets meer. Zo is er een gerechtsdienaar met een alcoholprobleem, die geregeld zijn vrouw slaat. Op enig moment veinst de vrouw dat ze ziek is, om zo aan de misdragingen van haar man te ontkomen. Maar wanneer er een priester verschijnt om haar te zegenen, krijgt deze ook klappen van de dronkaard. De godsman laat prompt zijn meegebrachte hosties op de grond vallen. En om vergeving te krijgen voor dit verschrikkelijke feit, gaan beide mannen als boetedoening op Kruistocht. Een andere pelgrim onderneemt de reis juist bij wijze van dank, omdat hij na een ernstige ziekte is komen te overlijden en door tussenkomst van de zalige Frederik van Hallum weer tot leven is gewekt. Zo heeft iedere pelgrim; iedere Kruisvaarder; iedere strijder zijn eigen redenen om op reis te gaan naar het Heilige Land en Jeruzalem te willen veroveren op de Saracenen.
En dan jaren later.. Hoe is het dan om weer thuis te komen? De mannen zijn in Egypte geweest en Jeruzalem hebben ze nooit gezien. Hoeveel is er nog over van hun idealen en hoeveel van hun kameraden hebben ze onderweg moeten begraven? Jouke Nijman schetst een sfeervolle impressie van de thuiskomst.
(Tekening: Jouke Nijman)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten